تست پیازچه و زیتون

این یکی از خوشمزه‌ترین پیش‌غذاهایی هست که تا حالا درست کردم. با این که ظاهرش شبیه پیتزا هست، اصلا مزه‌ی پیتزا نمی‌ده. مزه‌ی اصلی‌ش به پیازچه هست. کلاً پیازچه رمز خوشمزگی خیلی از غذاها، مثل سالاد ماکارونی و حتی پاستا هست (استفاده کردن از پیازچه برای تهیه‌ی سالاد ماکارونی رو غزال بهم یاد، دوستی که کمتر میاد اینترنت و دلم براش تنگ شده). من برای خیلی از غذاها به جای پیاز از پیازچه استفاده می‌کنم، البته به جز خورش‌های ایرانی. بچه بودم هم عاشق پیازچه بودم و هر وقت سبزی می‌آوردن من ریحون و پیازچه می‌خوردم.

دستور این پیش‌غذا رو از این خانم گرفتم. البته خودشون از پیاز استفاده کردن ولی توصیه کردن که اگر پیازچه داریم از پیازچه استفاده کنیم. من زیتون هم زیاد توش نریختم چون زیتون پخته دوست ندارم، اما فکر کنم با زیتون بیشتر هم خوب بشه. به جای کره که خیلی ضرر داره هم از روغن زیتون بودار استفاده کردم. مایونز هم کمتر ریختم چون فکر کنم پختن سس مایونز زیاد خوب نباشه، ولی در عوض یک عالمه پنیر ریکوتا (به جای پنیر خامه‌ای) توش ریختم. راستی اصلا پنیر موتزارلا توش نریزید چون نمی‌خواهیم مثل پیتزا بشه. از همون پنیر ریکوتا یا پنیر خامه‌ای یا نهایتاً ترکیب پنیر فتا و خامه‌ی سفید استفاده کنید. ادویه‌جات هم فقط فلفل و آویشن و پودر سیر استفاده کنید.

Vegetable Crackers

این هم عکس بیسکویت‌های شوری که امروز با خواهرم کشف کردیم و ادویه‌دار و مزه‌دار شدن. مزه‌ی فلفل سبز و گوجه و هویج و پیاز و کرفس می‌دن، ولی بیشتر مزه‌ی فلفل و گوجه غالب هست. هر ۱۳ تا دونه‌شون ۹۰ کالری داره. شبیه اون شورهایی هستن که بچه بودیم با پنیر می‌خوردیم عصرونه! البته اسم انگلیسی‌شون کرَکِر هست.
اون بغلی هم هات چاکلت تیم هورتونز هست.

لازانیا

لازانیایی که برای اولین بار در زندگیم پختم که شامل دو لایه گوشت و یک لایه مخلوط اسفناج و پنیر فتا می‌شد.

برای دفعه‌ی بعد پنیر ریکوتا خریدم که با اسفناج قاطی کنم و بذارم لای لازانیام.

کرپ بندیکتز

صبحانه‌ی موردعلاقه‌ی من در کانادا همینه که این پایین می‌بینید:

بعله. کرپ. این مدل خاص رو در این رستوران می‌تونید پیدا کنید. اسمش هم هست:
Benedict's Special Crepe
روش هم پر از سس هلندی هست. به به! چی از این بهتر؟

بیسکویت پرتقال دارچینی

یک بار طبق دستوری که آنلاین پیدا کرده بودم و البته الان گم‌ش کردم، شروع به پختن بیسکویت‌های ساده‌ی پرتقال-دارچینی کردم. بیسکویت‌های خیلی نرمی از آب دراومدن و بعد از اون باز هم هر وقت پرتقال داشتیم از این بیسکویت‌ها پختم. ظاهر خیلی ساده‌ای دارن اما نرمالو و در عین حال پف‌کرده هستن.

این هم دستور پخت این بیسکویت نرم که خودم به زبون ساده ترجمه کردم. آخه کی حوصله داره هر دفعه که می‌خواد یه چیزی درست کنه بشینه مواد رو دقیق و مو به مو اندازه بگیره؟ راحت‌تر نیست آدم به آخرین مراحل آماده‌سازی که رسید یه انگشت بکنه توی ظرف و کیفیت مزه‌ش رو سبک سنگین کنه؟

مواد لازم:
کره‌ی آب‌شده: نصف فنجان
شکر: ۱ و یک-سوم فنجان
تخم مرغ: ۱ عدد
آب پرتقال: ۲ قاشق غذاخوری
پوست پرتقال رنده‌شده: ۱ قاشق غذاخوری
آرد سفید: ۳ و نیم فنجان
دارچین: ۱ و نیم قاشق چای‌خوری یا بسته به طبع‌تان
بیکینگ پودر: ۲ قاشق چای‌خوری
وانیل: در صورت تمایل
نمک: کمی
آب: به مقدار لازم

طرز تهیه:
ابتدا فر را گرم کنید
کره و شکر را هم بزنید تا به صورت کرم سبکی در بیاید
تخم‌مرغ را اضافه کنید و هم بزنید
آب پرتقال و پوست پرتقال را هم اضافه کرده هم بزنید. در صورت تمایل می‌توانید کمی وانیل هم به آن اضافه کنید
سپس آرد الک شده و دارچین و نمک و بیکینگ پودر را اضافه کنید
همه مواد را هم بزنید تا به صورت خمیر نرمی در بیاید. اگر نرم نبود، کمی آب به آن اضافه کنید
سپس خمیر را به تکه‌هایی اندازه‌ی گردو دربیاورید و بر روی کاغذ روغنی روی سینی فر بچینید
هر تکه خمیر گردو شکل را کمی با پشت چنگال یا قاشق فشار دهید تا فرو برود
سینی را به مدت ۱۵ دقیقه درون فر قرار دهید. دمای فر باید ۳۷۵ درجه فارنهایت یا ۱۹۰ درجه سانتیگراد باشد

gyro - کباب دونر یونانی

یکی از غذاهای یونانی که امسال تازه کشف کردم «ییرو» نام داره. ییرو همون کباب ترکی یا دونر خودمون هست، اما کنارش یک سس سیردار می‌ذارن که در حقیقت مثل ماست و خیار خودمون هست و بهش می‌گن «تزتزیکی» یا «چچیکی». این غذا همون‌طور که در عکس می‌بینید بسیار چرب هست. یک مدل پرسی‌ش همانند این عکس وجود داره، اما مدل باحال‌ترش نونی‌ش هست که در حقیقت این گوشت رو به اضافه‌ی گوجه و پیاز و سس تزتزیکی لای نون پیتا می‌پیچن و در کنار سیب‌زمینی سرخ‌کرده‌ی تنوری‌ تحویل شما می‌دن و کاملاً با مدل ساندویچ کباب ترکی ایران فرق می‌کنه. از نظر من مزه‌ش هم با کباب ترکی کمی فرق داره و در اصل ترکیبی از گوشت قرمز و گوشت خوک هست، اما شاید در بعضی کشورها مدل ترکی و یونانی این غذا دقیقاً عین هم تهیه بشه. این بشقاب رو در رستوران یونانی «یا-سو» خوردم که نزدیک خونه‌مون هست و خیلی دوستش دارم.

خورش بادمجون آب‌دار

از زبون خیلی‌ها شنیده‌ام که وقتی بچه بودن بادمجون دوست نداشتن، اما وقتی بزرگ‌تر شدن و ذائقه‌شون دست‌خوش تغییرات شده، عاشق بادمجون شدن. درست مثل خودم. فکر می‌کنم بادمجون از اون دسته مواد غذایی خاصی هست که باید بهش عادت کنی تا بتونی از مزه‌ش لذت ببری.

تا امروز ۲ الی ۳ دفعه خورش بادمجون پخته‌ام. یک خورش بادمجون خوب باید گوجه و آب گوجه‌ی تازه داشته باشه. اندکی زعفران و بسیاری هم غوره. نعناء خشک و حتی کمی ترخون و مرزه هم عطر خوبی به این خورش می‌دن. می‌شه کدو هم به این خورش اضافه کرد، اما طبعاً وقتی فقط بادمجون داره شکیل‌تر و اصیل‌تره. خورش کدو هم مقوله‌ی جدایی هست.

این هم عکس آخرین باری که خورش بادمجون پختم. من دوست دارم این خورش پر آب باشه.

اولین قرمه‌سبزی‌ها

اطرافیانم همه می‌دونن که اگر بخوان من رو خوشحال کنن، باید برام قرمه‌سبزی بپزن. اما یک بار هم در بفرمایید شامِ بخش سوئد کسی پیدا شد که گفت «تا حالا قرمه‌سبزی نخوردم». ما باور نکردیم. اما دستی از غیب پیدا شد و در برنامه‌ای که کمتر کسی در آن قرمه‌سبزی می‌پزد و اغلب شرکت‌کنندگان آن به غذاهای ایتالیایی می‌پردازند، ۲ نفر در همان گروه برای این خانوم (که رشته‌شان هم مثل ما ادبیات انگلیسی بود) قرمه‌سبزی پختند. ایشون هم نه گذاشت و نه برداشت و نمره‌ای به قرمه‌سبزی این افراد نداد. بگذریم. هدفم این بود که بگم قرمه‌سبزی یک غذای ملی هست. اگر کسی تا حالا لب به قرمه‌سبزی نزده باشه قطعاً ایرانی اصیل نیست.

مهارت هر آشپز ایرانی‌ای هم در قرمه‌سبزی پختن او آشکار می‌شه. اگر بلد نیستید خورش‌تون رو خوب جا بندازید و نمی‌دونید چه سبزی‌هایی رو به چه اندازه باید ریخت تا این خورش بوی قرمه‌سبزی ننه‌بزرگ‌تان را بدهد، دست و پایتان را گم نکنید. بنده هم هنوز پی به این راز نبرده‌ام. مدت‌ها طول دارد تا بالاخره کشف کنم چه سبزی‌ای باید به چه مقدار زد تا قرمه‌سبزی‌ام ننه‌بزرگ‌پز شود.

قرمه‌سبزی‌ای که اینجا مشاهده می‌کنید یکی از اولین تلاش‌های من در این راه دراز بوده است. قبل از این شاید کمتر از تعداد انگشتان دست قرمه‌سبزی پخته باشم. این تلاش، چندان موفقیت‌آمیز نبود. با این که خورش‌م خوب جا افتاد، اما هنوز سبزی‌های جادویی‌اش را کشف نکرده‌ام.